W swojej klasycznej książce Mastery, amerykański ekspert aikido, George Leonard, szczegółowo opisuje podejście początkującego na drodze do mistrzostwa: zacznij od czegoś prostego. Spróbuj dotknąć czoła dłonią. Ach, to proste, automatyczne. Nic do tego. Ale był czas, kiedy byłeś tak daleki od opanowania tej prostej umiejętności, jak ktoś, kto nie gra na pianinie, od grania sonaty Beethovena.
Dla większości uczniów ten prosty przykład jest analogiczny do tego, jak zaczynasz praktykę jogi. Jeśli masz szczęście, to na zajęciach wprowadzających w pokoju pełnym podobnie niedoświadczonych uczniów. Pierwsza instrukcja nauczyciela brzmi jak język obcy i chociaż uważasz się za stosunkowo zdrowego i inteligentnego, napady dysleksji: Zapominasz, gdzie jest lewa ręka lub prawa stopa i rozglądasz się po pokoju, nagle przerażająco świadomy swoich ograniczonych zdolności postrzeganie.
Po latach prowadzenia zajęć „Wprowadzenie do jogi” wiem, że to znajomy scenariusz. Tak znajome, że uprościłem początkowe instrukcje, które daję na zajęciach, do słownictwa i ruchów rozpoznawalnych dla większości początkujących. Ale nawet jeśli nie jesteś już początkującym, powrót do podstaw - robienie mniej, ale z większą świadomością - pozwala ci znaleźć esencję najbardziej podstawowych pozycji i dotknąć „umysłu początkującego”.
Pierwszą pozą, której uczę, jest Balasana (Pozycja Dziecka). Dla wielu z nas ta asana posiada głęboką fizyczną i psychologiczną pamięć naszych czasów jako dzieci. Kształt pozy jest przydatny z wielu powodów, ale w szczególności zmusza cię do konfrontacji ze swoimi postawami i wzorcami oddychania, zdrowiem narządów i poziomem świadomości podczas wychodzenia z brzucha. Jest to bardzo prosta poza fizycznie, ale wymaga cierpliwości i umiejętności poddania się grawitacji i nieobecności.
W Balasanie ukształtowanie ułożenia wymusza kompresję przedniej części klatki piersiowej i powoduje wewnętrzny opór przy pełnym, czołowym oddychaniu, co jest przyjętym wzorem dla większości z nas. W tym oporze zmierzysz się - być może po raz pierwszy - z ideą oddychania w miejscu innym niż przednia część płuc lub w taki sposób, aby uniknąć rozdęcia brzucha podczas wdechu. Ponieważ żebra przednie są ściśnięte, nieustanna obecność narządów wewnętrznych i ucisk brzucha uwięziony w udach ogranicza przeponę, czasami powodując uczucie klaustrofobii, nudności, a nawet strachu. To dodatkowo wyklucza miękkie, równe oddychanie.
W „Pozdrowieniu dla Nauczyciela i Odwiecznego”, pracy napisanej przez T. Krishnamacharyi i rozdanej uczniom w Yoga Mandiram w Madrasie, mówi: „Jedną ważną rzeczą, o której należy stale pamiętać podczas wykonywania asan, jest regulacja Oddech. Powinien być powolny, cienki, długi i miarowy: oddychanie przez oba nozdrza z uczuciem tarcia w gardle i przełyku, wdech podczas przechodzenia do pozycji wyprostowanej i wydech podczas zginania ciała.
Opisany tu oddech jest powszechnie znany jako Ujjayi Pranayama (Oddech Zdobywcy). Słowo „ujjayi” można podzielić na przedrostek ud - co oznacza wyższą lub wyższą rangę i przekazuje poczucie prymatu lub władzy - i jaya , co oznacza podbój, zwycięstwo, triumf lub sukces. Podobnie jak wiele terminów sanskryckich, słowo „jaya” ma złożone znaczenie - oznacza również powściągliwość lub ograniczanie. Lekkie kurczenie tylnej części gardła (głośni) podczas oddychania ujjayi powoduje delikatne tarcie i wydaje miękki, słyszalny dźwięk. Spróbuj zaparować okno swoim oddechem - dźwięk, który usłyszysz, będzie podobny do dźwięku ujjayi.
Spowolnienie wdechu i wydechu zmusza oddech do wydłużenia, az samej natury wydłużenia siła życiowa oddechu „zwęża się”. W miarę zwężania przesuwa się bliżej kręgosłupa, w kierunku sushumna nadi . Słowo „nadi” pochodzi od sanskryckiego rdzenia nad , oznaczającego ruch.
Krótko mówiąc, nadi działają jako kanały dla ruchu subtelnej energii, prany , przez ciało. Podobnie jak woda, prana przejawia się w dynamicznym przepływie, a hatha joga jest elementarnym irygatorem ciała: pozycja jogi zarówno zwiększa ilość dostępnej prany, jak i usuwa przeszkody utrudniające płynne krążenie.
Oddychanie Ujjayi, wykonywane w Pozie Dziecka lub w innych pozach, ściska ciało jak gąbka i zwiększa jego zdolność do wchłaniania energii.
Aby rozpocząć pozę, uklęknij, siadając na piętach, łącząc kolana i stopy. Pochyl się do przodu przy wydechu i połóż czoło na podłodze. Machnij rękami na podłogę za sobą z podniesionymi dłońmi. Jeśli nie jest to wygodne dla szyi lub trudno jest dosięgnąć podłogi, podeprzyj czoło kocem. Skieruj swoją uwagę na oddech: czy jest zniekształcony przez ucisk na brzuch?
Rozpoczynając kolejny wdech, wyobraź sobie, że wciągasz powietrze przez pępek i czujesz, jak pępek przesuwa się lekko z powrotem w kierunku kręgosłupa. Możesz nie dostać „pełnego” oddechu. Twój oddech ujjayi powinien wytwarzać delikatny, słyszalny dźwięk dochodzący z tylnej części twojego gardła i powinieneś wyczuć delikatne ssanie brzucha wciąganego w trzon pępka.
Kiedy kontynuujesz wdech, pełnia twojego oddechu przemieszcza się za sercem, wypełniając tył płuc i zmiękczając kręgosłup. Gdy żebra klatki piersiowej rozszerzają się nieznacznie, poczuj rozciąganie skóry na łopatkach. Energia przedniej części klatki piersiowej i żeber powinna być nieruchoma. Podczas wydechu zwolnij ciężar narządów jamy brzusznej, zmiękcz przeponę i poddaj ramiona, czując, jak ich ciężar spływa w dół na barki i obojczyki.
Uwolnienie narządów przyciąga twoją energię do dna miednicy, co w efekcie odbija się w górę i wyzwala subtelny ruch w kręgosłupie. Dzięki praktyce zauważysz większą przestrzeń w jamie brzusznej, gdy narządy staną się jędrne i elastyczne. Wzorzec oddychania w plecy stanie się znajomy, a kręgosłup będzie się swobodnie wydłużać, gdy oddech będzie powoli rozszerzał się i rozluźnił napięcie w żebrach.
Chociaż z natury bardzo podstawowa, Pozycja Dziecka pomoże ci rozwinąć szersze zrozumienie oddechu i pozwoli ci rozpoznać rolę, jaką odgrywają twoje narządy z subtelnymi energiami twojego ciała. Chociaż może to nie być fizycznie trudna postawa, Balasana pomoże ci rozwinąć postawę niezbędną do głębszej praktyki.
