Najgłębsze uczucia ludzkiego cierpienia to poczucie braku miłości - wstyd, strach, beznadziejność i izolacja. Kiedy zatracasz się w cierpieniu, kluczowym pytaniem, które musisz sobie zadać, jest: Czy mogę pozwolić na miłość?
Pozwól mi wyjaśnić. Zacząłem praktykę pozwalania sobie na miłość z większego źródła lata temu, kiedy byłem na odosobnieniu medytacyjnym. To było tuż po wakacjach i tonęłam w uczuciu wstydu i samooskarżenia, ponieważ nie byłam zbyt obecna z rodziną. Próbowałem rozbudzić uważność i współczucie dla siebie, ale w piętach wbijał mi się wściekły, wstydliwy głos: Nie jest mi dobrze. Jestem samolubny i nie kocham i nie chcę taki być!
Kiedy gniew zamienił się w bezradność, zacząłem płakać. Głęboka część mnie nie była godna miłości. Zadałem sobie pytanie, czego najbardziej potrzebuje ta smutna, wrażliwa część mnie. Nagle wyszeptałem głośno: „Proszę, kochaj mnie”. W kółko ze złamanym sercem błaganiem: „Proszę, kochaj mnie”.
W tym momencie zdałem sobie sprawę z intymnej obecności - otaczającego mnie pola wrażliwości i światła - która była całkowicie czuła i współczująca. Lekko pochyliłem głowę i wyczułem pocałunek w czole, błogosławieństwo czystej akceptacji i troski. Coś we mnie się otworzyło. Czułem się skąpany w kochającym świetle.
Zobacz także Jak znaleźć miłość własną i akceptację poprzez żal i strach
Im więcej wpuszczałem światła, tym bardziej znikało poczucie separacji. Cokolwiek powstało - dźwięki z zewnątrz, wspomnienie zmarłego przyjaciela, fala smutku - było trzymane w tej świetlistej, otwartej przestrzeni serca. Przypomniałem sobie słowa jednego z moich nauczycieli: „Miłość zawsze cię kocha”. Odpoczywałem w tej prawdzie.
Od tamtej pory, w chwilach trudności, często przywoływałem tę intymną obecność i prosiłem o miłość. Wyczuwam błogosławieństwo na czole i czuję, jak mięknę i otwieram się. Ale nauczyłem się też nie czekać na trudne chwile, aby ponownie połączyć się z tą wszechobecną świadomością współczucia. Dzisiaj - między e-mailami, pod prysznicem - często zatrzymuję się, zwracam się w stronę tej obecności i wpuszczam miłość.
Miłość zawsze cię kocha . Aby to zrozumieć, pozwól sobie na tęsknotę za miłością, proś o nią i pozwól jej otoczyć cię od wewnątrz. Dla mnie im więcej tego praktykuję, tym bardziej przystępne stają się uczucia miłości i bycia kochanym przez innych. Tak, pojawiają się stare wzorce (samolubstwo, samoocena i lęki), ale coraz częściej są one trzymane w przestrzeni serca, która jest wybaczająca i czuła.
Zobacz także : Prosta pięcioczęściowa praktyka zachęcająca do akceptacji siebie
Ćwicz współczucie dla siebie
Usiądź wygodnie i poświęć kilka chwil na oddychanie. Rozluźnij wszelkie oczywiste napięcie w swoim ciele.
Przypomnij sobie sytuację, w której byłeś pełen samooceny i poczucia niedostatku. Wizualizuj, co się dzieje. Zwróć uwagę, co najbardziej zwraca cię przeciwko sobie. Gdzie leży twoja samoocena i niepewność?
Pozwól sobie na identyfikację i połączenie się z surowymi, wrażliwymi miejscami w twoim ciele, w których czujesz, że jesteś niekochany lub niegodny. Zwróć uwagę, jak bardzo pragniesz być naprawdę widzianym, kochanym, przytulanym. Następnie, cicho lub szeptem, wyraź tęsknotę. Możesz powiedzieć: „Proszę, kochaj mnie”, „Proszę, trzymaj mnie” lub „Proszę, zaopiekuj się mną” i powtórz to delikatnie kilka razy.
Wyobraź sobie, że twoja wrażliwość i tęsknota są widoczne i odczuwane przez większą, kochającą obecność. Poczuj, że ta obecność jest bliska, nieskończenie delikatna i troskliwa. Niczym chłonna gąbka, pozwól jej otulić się i wsiąknąć w siebie. Poczuj to jako strumień złotego nektaru, przenikający, kojący i leczący najbardziej zranione miejsca w tobie. Wpuszczając tę kochającą energię, poczuj możliwość wtopienia się w pole kochającej świadomości i stania się z nim jednym.
Na podstawie „ Radical Compassion” Tary Brach, opublikowanej w grudniu przez Viking, wydawnictwo Penguin Publishing Group, oddziału Penguin Random House, LLC. Prawa autorskie © 2019 by Tara Brach.
