Po niedawnej, burzliwej debacie społeczności jogi na temat tej pozy, zwróciliśmy się o wskazówki do ekspertów anatomii Leslie Kaminoff i Amy Matthews.
Niegdyś wesoły członek klanu Anusara, uwielbiam Dziką Rzecz (Camatkarasana) i uwielbiam jej uczyć. Tak więc zeszłej wiosny dałem się wciągnąć w debatę w mediach społecznościowych, pobudzoną artykułem Matthew Remskiego, Wild Thing Pose: Impossible, Injurious, Poignant. Wpis na blogu Remskiego zawiera twierdzenie jednego z jego rozmówców, że Wild Thing jest praktycznie niemożliwy do wykonania w zdrowy sposób.
Debata na temat bezpieczeństwa dzikich rzeczy
Chociaż uwielbiam wyraziste wygięcie do tyłu, kocham i szanuję ciało oraz bardzo poważnie traktuję bezpieczeństwo moich uczniów. Nauczono mnie, że pozę można bezpiecznie wykonać, stosując pewne czynności biomechaniczne i wyrównanie w miejscu, które rozkładam na moich zajęciach, aby uczniowie mogli zrozumieć organizację i czynności wymagane do bezpiecznego odwrócenia psów.
Post Remskiego dostarczył jednak anatomicznych i biomechanicznych argumentów, że w Wild Thing nie ma „bezpiecznego” - i miały one sens. Dziesiątki długich komentarzy od PT i terapeutów jogi obalających to twierdzenie, a także miały wiele sensu. Co więcej, pozycja była całkowicie bezpieczna w moim ciele, ale z drugiej strony jestem hipermobilna (jeden z głównych punktów artykułu). Porozmawiaj o podrzucaniu głowy!
Jak określić anatomiczne bezpieczeństwo pozy
Zwróciłem się do Lesliego Kaminoffa, współautora Yoga Anatomy i założyciela The Breathing Project, o werdykt (a przynajmniej miałem taką nadzieję). Zamiast zagłębiać się w drobiazgową biomechanikę stawu barkowego i zgięcia do tyłu, Kaminoff wskazał na większy problem z uniwersalnymi stwierdzeniami na temat asany, takimi jak ten, o którym mowa.
„Kiedy mówisz, że ta asana jest niebezpieczna lub ta asana pomaga w rozwiązaniu tego problemu, lub ta pozycja jest przeciwwskazana w przypadku tego problemu - problem z tego rodzaju stwierdzeniami polega na tym, że są one całkowicie pozbawione kontekstu” - wyjaśnia Kaminoff. „Nie możesz przypisać wewnętrznych właściwości pozycjom poza ludźmi, którzy je wykonują”.
Kaminoff chce, aby nauczyciele jogi przestali mówić o asanach w sensie abstrakcyjnym. „Istnieją tylko w betonie” - mówi. „A beton składa się z osoby, która nadaje kształt swojemu ciału. Jeśli weźmiesz to za punkt wyjścia, możesz porozmawiać o asanie - o Dzikich rzeczach lub czymkolwiek innym - pod warunkiem, że mówisz o osobie wykonującej asanę.
Zobacz także Heart Wide Open: Prep Poses for Wild Thing
Więc co z dzikimi rzeczami?
Kaminoff krótko wyjaśnił, że krytyka, którą przeczytałem, opiera się na założeniu, że na klatce piersiowej jest tylko jedno bezpieczne miejsce, w którym łopatki (łopatki) mogą znajdować się - że zawsze musimy je wciągać i opuszczać, aby zapewnić stabilność poprzez obręczy barkowej; gdyby tak było, to można by było założyć, że Dzikiej Rzeczy nie da się bezpiecznie zrobić. Zaznacza jednak, że nie jest to jedyne bezpieczne miejsce, w którym mogą znajdować się łopatki - nie zawsze możemy je wciągać i opuszczać na plecach (jak myśli wielu z nas). W rzeczywistości łopatki muszą być w stanie przesuwać się po tylnej części klatki piersiowej, aby swobodnie podążać za pozycją ramion i dłoni.
Stabilność + bezpieczny ruch łopatek
Rzućmy okiem na to, o czym mówi Kaminoff: nie wchodząc zbyt głęboko w anatomię obręczy barkowej, pamiętaj, że „staw barkowy” jest technicznie stawem ramienno-ramiennym, do którego pasuje głowa kości ramiennej (lub kości ramienia) do jamy panewkowej (lub panewki łopatki).
Ruch łopatki w tylnej części klatki piersiowej pozwala na przemieszczanie się całego stawu barkowego w przestrzeni w celu utrzymania relacji między głową kości ramiennej a jej panewką. Gdy ramię unosi się powyżej wysokości barków, łopatka również musi się poruszać, obracając się do góry i unosząc w określonym miejscu.
Zobacz także Podnoszenie ramion: obracanie i podnoszenie łopatek dla pełniejszego i bezpieczniejszego ruchu
Zamiast definiować „stabilność barku” jako jedną pozycję łopatki (z tyłu iz tyłu), współautorka Jogi Anatomii Kaminoffa, Amy Matthews, wyjaśnia, że stabilność ramion może również oznaczać „zrównoważoną przestrzeń stawową”. W tym przypadku oznacza to utrzymanie wyraźnego stosunku między głową kości ramiennej a jej gniazdem na łopatce, aby umożliwić „wyraźne przenoszenie ciężaru z kości do kości bez nadmiernego nacisku” na warstwy tkanki miękkiej stawu.
Obejrzyj także wideo: Siła pracy + Stabilność w dzikich rzeczach
Werdykt Wild Thing?
Dopóki możesz zachować „zrównoważoną przestrzeń stawową”, możesz wykonywać Wild Thing z dość wysokim stopniem stabilności ramion. To nie znaczy, że każdy powinien „odwracać psa” - zwłaszcza jeśli odczuwasz jakikolwiek ból. Oto kilka dobrych zasad, których należy przestrzegać.
Zobacz także Kathryn Budig Challenge Pose: Wild Thing
3 Wytyczne dotyczące bezpiecznej praktyki jogi
- Zawsze uważaj, że ból wydobywający się ze struktury stawu jest sposobem, w jaki Twoje ciało każe Ci przemyśleć to, co robisz.
- Zdrowy ruch jest dobrze rozłożony - proszenie o zbyt duży ruch tylko jednego stawu (np. Ramienia) jest ryzykowne. Zastanów się nad sąsiednimi stawami i jak mogą przyczynić się do tego, co robisz.
- Podczas gdy ruch leczy, większy ruch niekoniecznie oznacza większe uzdrowienie; a mniejsze mikroruchy mogą w rzeczywistości najbardziej regenerować nasze tkanki miękkie.
CZYTAJ WIĘCEJ 4 kroki dla stabilności barku w pozycjach obciążonych
Meagan McCrary to 500 E-RYT i pisarka, której pasją jest pomaganie ludziom w znajdowaniu większego komfortu, przejrzystości, współczucia i radości na macie iw życiu. Jest autorką książki Pick Your Yoga Practice: Exploring and Understanding Different Styles of Yoga, encyklopedii współczesnych systemów jogi. Możesz znaleźć jej harmonogram nauczania i rekolekcji, a także jej najnowsze oferty na MeaganMcCrary.com, a także na Facebooku, Twitterze i Instagramie.
