W Sutrze 1.2, Patanjali, mędrzec, który skompilował Jogasutrę, pisze, że aby być świadkiem naszego prawdziwego ja , musimy zmniejszyć rozmowę, czyli vrtti, umysłu. Każdy, kto próbował medytować, wie, że łatwiej to powiedzieć niż zrobić. Nawet po 40 latach ćwiczeń mój małpi umysł może szybko przejąć kontrolę, gdy siedzę w Padmasanie (pozycja lotosu). Chmura myśli przetacza się jak burza lub rój komarów. Te myśli o tym, jak być „dobrym joginem”, jak doskonalić swoją postawę, jak być jeszcze bardziej świadomym - udają ważne pojęcia, ale tak naprawdę są tylko utrapieniem.
W Sutrze 1.2 podoba mi się to, że przypomina nam, że jesteśmy bliżej samorealizacji i znalezienia harmonii, niż nam się wydaje. Jest część nas, która podczas gdy nasz umysł stara się skupić na oddechu i uspokoić vrtti, już siedzi cicho i obserwuje wszystkie te odczucia, myśli i uczucia. Jeśli zapytamy „Kto jest medytującym?”, „Kto patrzy?”, „Kim jestem?” I „Jakie jest pole świadomości, na którym rozmnażają się wszystkie te komary?” jesteśmy na dobrej drodze. Po prostu obserwowanie i proszenie o pomoc w powstrzymaniu fluktuacji umysłu lub świadomości, i zaczynamy dostrzegać, że sama świadomość jest naszą prawdziwą naturą, a tymczasowe szumy myśli, uczuć i wrażeń nie są rzeczywiste ani znaczące.
Ale jeśli rozproszenia - od dyskomfortu w biodrach po myśli o tym, co wydarzyło się godzinę temu - są zbyt głośne, wtedy vrttis łatwo może przyćmić twoje prawdziwe ja. Dlatego ważne jest, aby oprócz medytacji używać wszystkich narzędzi jogicznych, do których mamy dostęp (asany, mantry, pranajamy i innych), aby złagodzić dyskomfort i zbliżyć nas do poczucia stabilności, łatwości i wolności tam, gdzie możemy oświeć światłem świadomości fluktuacje umysłu.
Zobacz także Amy Ippoliti Decodes Yoga Sutra 1.3: Mieszkać we własnej naturze
